Grånuten 527 m n.p.m.

Gdyby ktoś mnie chciał przekonać do zimowego łażenia po górach jeszcze parę miesięcy temu, pewnie miałbym spore zastrzeżenia co do jego zdrowia psychicznego. No bo jak to? Zimą chodzić w góry? W śniegu i mrozie? Przecież tak można się łatwo zabić. Bo to oblodzone skały, na których łatwo się poślizgnąć i gdzieś zlecieć. Albo wpaść w jakąś dziurę skrytą pod śniegiem. Ogólnie dość ryzykowna sprawa. Biorąc jeszcze pod uwagę ostatnie wypadki w Tatrach, takie obawy nie są bezpodstawne. A jednak zimą w góry chodzić można o czym sam się przekonałem. Na początku grudnia wlazłem na Akslę a w miniony weekend postawiłem stopę na kolejnej górce. Tak więc zimowe wyprawy są jak najbardziej możliwe o ile przeprowadza się je z głową. Zresztą ta zasada dotyczy również innych pór roku.

O wejściu na Grånuten zacząłem myśleć od jakiegoś tygodnia. To wtedy podczas spaceru z dzieckiem natrafiłem na początek trasy na tę górę. Sam szczyt znajduje się w tym samym paśmie, co Fuglen, tylko nieco bardziej na południe a podejście zaczyna się z Nedre Vats ładną asfaltówką prowadzącą wzdłuż Tunetu (czyli tutejszego domu spokojnej starości). O moich planach wygadałem się podczas sylwestrowej imprezy u znajomych i w ten sposób znalazłem chętnych na wspólna wyprawę. Mieliśmy zatem iść w trojkę: ja, moja małżonka Marta oraz Daniel, znajomy z pracy.

Sprawdzając pogodę dwa dni wcześniej uznałem, że warunki zapowiadają się wyśmienicie. Brak opadów, lekkie zachmurzenie, niewielki mróz, gwarantujący, ze po drodze wszelkie błoto i kałuże będą pozamarzane, przez co na trasie będzie sucho. Dodatkowo zapowiadali znośny wiatr do 3 m/s co przy ostatnich wichurach było dobrą wiadomością.

Umówiliśmy się na 9 rano w sobotę 2 stycznia. Podjechaliśmy do Nedre Vats na parking przy Tunecie, co zabrało nam góra 5 minut. Trasa rozpoczyna się tuż przy parkingu. Okazało się, że temperatura tego dnia miała być dodatnia. Te parę stopni na plusie nie popsuło nam jednak frajdy z wycieczki. Na szlaku napotkaliśmy nieco kałuż i błota lecz te pierwsze można było z łatwością obejść lub były wciąż zamarznięte po nocnym przymrozku a drugie były na tyle zmrożone, że stopa nie zapadała się w błocko po kostki. Początek wycieczki to malowniczy wschód słońca, który towarzyszył nam na pierwszych metrach. Co prawda samo słońce przeważnie kryło się za chmurami, jednak mogliśmy podziwiać rewelacyjne barwy malowane na niebie. Dzień zapowiadał się fantastycznie.

Początek trasy to tradycyjnie biegnące pod górę zakosy. Szeroka szutrowa droga, po której można by śmiało wjechać autem zaprowadziła nas w końcu w odbijającą w lewo leśną ścieżkę. Kilkadziesiąt metrów wyżej, kiedy wyszliśmy już z lasu naszym oczom ukazał się masyw górski, na który zmierzaliśmy. Wystarczyło się jednak obrócić by ujrzeć wspaniałą panoramę na dolinę i góry po przeciwnej stronie. Teraz ścieżka wiodła po w miarę płaskim terenie. Więcej było tu kamieni a wśród roślinności przeważały niskie krzaki i pojedyncze karłowate drzewka. Zatoczyliśmy łuk omijając wielkie skupisko ogromnych kamlotów i szlak ponownie zaczął prowadzić nas pod gorę.

Po kilku, kilkunastu minutach wyszliśmy zza osłony skał i uderzył nas silny lodowaty wiatr. Był zdecydowanie mocniejszy niż prognozowane 3 m/s. Jakiś czas później, już po powrocie do domu sprawdziłem ponownie prognozę i wtedy dopiero ujrzałem, że w naszej okolicy wieje 10 m/s a ogólnie w Rogaland porywy wiatru mogą dochodzić do 20 m/s!

Trasa na szczyt okazałaby się miłym spacerkiem gdyby nie ten wiatr właśnie. Udało nam się jednak dotrzeć na miejsce. Z tego miejsca doskonale widać było sąsiedni szczyt Fuglen. Wydawało się że można by dojść tam w 30, może 40 minut. Stojące nisko słońce, wciąż skrywało się częściowo za chmurami, dając nam świetne światło do zdjęć. Ze szczytu mieliśmy widok na Nedre Vats, jeziora Vatsvatnet, Frolandsvatnet oraz na fjord Vatsfjorden. Na wschodzie nieźle prezentowała się Hovda a nieco dalej ku północy pasmo gór ze szczytami Aksla i Vardafjell. Porobiliśmy parę fotek, wpisaliśmy się w książkę i ruszyliśmy z powrotem.

Wiatr, który tak dawał nam w kość musiał być obdarzony swoistą inteligencją i bardzo wrednym charakterem. Podczas zejścia wściekle przywalił jeszcze mocniej tak, że z trudem łapałem równowagę a idąc pod wiatr nie było nawet mowy o złapaniu oddechu. Szczęście nam jednak dopisywało i zeszliśmy bezpiecznie.

Pod koniec wycieczki słońce wreszcie przebiło się przez chmury, przez co ostatnie fotki prezentują się wręcz rewelacyjnie.

I na koniec tradycyjnie profil trasy.