3 x Hovda

Kilka lat temu, kiedy jeszcze mieszkałem na zachodnim wybrzeżu Norwegii, a dokładniej w gminie Vindafjord (Vindafjord Komunne), wpadłem na pewien ambitny pomysł. Nigdy nie udało mi się go zrealizować, ba, nawet nigdy nie próbowałem, uważając to trochę za zbyt ambitne przedsięwzięcie. I z czasem nawet zapomniałem o całej sprawie, tym bardziej, że od czasu zmiany miejsca zamieszkania, pojawiałem się w tamtych okolicach raczej sporadycznie. Cały plan polegał na tym, żeby zdobyć trzy konkretne szczyty w ciągu jednego dnia. To nie były jakieś tam górki, położone jedna za drugą w jednym paśmie, ale trzy specyficzne, oddalone od siebie o kilkanaście kilometrów szczyty. Właściwie wszystkie trzy leżały w innych miejscowościach. Była jednak jedna wspólna cecha, która sprawiła, że mój wybór padł właśnie na te lokacje. Tym czymś była nazwa. Każda z tych gór z jakiegoś powodu nazywała się tak samo. Każda nazywała się Hovda.

Miałem zaplanowany przyjazd do Vindafjord na początek czerwca i ni stąd ni zowąd przypomniałem sobie o tamtym ambitnym planie. Pomyślałem sobie, że czemu nie, mogę spróbować, w końcu to fajna sprawa takie realizowanie swoich niezrealizowanych wcześniej planów. Mina mi jednak zrzedła, kiedy spojrzałem na prognozy pogody. Zapowiadali deszcze właściwie przez cały mój kilkudniowy pobyt na zachodzie. Okazało się, że raczej sobie nie pochodzę. Nigdzie. Nie zapowiadało się, abym miał na to jakieś szanse przy tej pogodzie. Ale jak to mówią, nadzieja zawsze umiera ostatnia. Spakowałem do samochodu wszystkie niezbędne rzeczy, buty, plecak, aparat. I wyruszyłem w drogę.

Droga na zachód to kilkugodzinna jazda, droga przez duże aglomeracje jak Oslo (chyba że ominiemy stolicę jadąc tunelem pod Oslofjordem) i Drammen. To droga pzez niziny i przemysłowe miasteczka Kongsberg i Notodden. To w końcu droga prowadząca przez szerokie pasma gór Haukeli, z wciąż gdzieniegdzie pokrytymi śniegiem zboczami. Po drugiej stronie tych gór, krajobraz wciąż zachwycał różnorodnością rzeźby terenu. Pojawiły się fiordy, fascynujące wodospady, a większe lub mniejsze pasma górskie miały towarzyszyć mi już do końca drogi. I rzeczywiście, podczas tej podróży z nieba atakowały mnie deszcze o różnorakiej częstotliwości.

Los się jednak do mnie uśmiechnął. A może ktoś tam na górze nade mną czuwa, bo jak tylko dojechałem na miejsce, przestało padać i nawet pojawiło się słońce. Takiej okazji nie można było przegapić. Przez moment zastanawiałem się w jakim kierunku się udać, na jaką górę się wybrać, i czy czasem za pół godziny nie zacznie znów padać. A potem znów przypomniałem sobie o tamtym planie…

Było już po 12.00, trochę późno żeby zaczynać tak ambitny plan. Pogoda mimo, że akurat słoneczna, mogła się w każdej chwili zmienić. Poza tym… cóż, nie śpieszyło mi się za bardzo, a o tej porze roku dni są naprawdę długie. Miałem też w zanadrzu kurtkę przeciwdeszczową jakby co. I żadnych innych sprecyzowanych planów na górskie wędrówki. Więc postanowiłem, że jedziemy z tematem. Pozostało tyko ustalić kolejność ale z tym było dość łatwo. Na pierwszy ogień postanowiłem wybrać Hovdę w Sandeid. Trasa wydawała się najdłuższa, a górka najwyższa z całej trójki. Więc zgodnie z zasadą, że najtrudniejsze zadania wykonujemy najpierw, ruszyłem w stronę miasteczka Sandeid.

Hovda w Sandeid (590 m n.p.m.)

Zaparkowałem na sporym parkingu przed domem kultury, naprzeciwko kościoła. Właśnie kończyła się msza i odświętnie ubrani lokalsi wychodzili ze świątyni kierując się do swoich samochodów. Ja w tym czasie zmieniałem buty tuż obok i szykowałem się do wędrówki. Ostatnim razem byłem na tej górze w 2016 roku wiec cieszyłem się, że mogę sobie odświeżyć całą trasę.

Przeszedłem na drugą stronę ulicy i ruszyłem wzdłuż Helgelandsvegen. Jakieś pół kilometra dalej, za ogromną stodołą (i równie potężnymi zapachami, które się z niej wydostawały) znalazłem tabliczkę kierującą mnie w boczną drogę. Minąłem kilka domostw, ładnych drewnianych budynków, przeszedłem wzdłuż pastwiska z beczącymi owcami i po jakimś czasie znalazłem się z dala od jakichkolwiek zabudowań. Szutrowa droga zasłana była odchodami zwierząt, co akurat nie zmieniło się od mojej poprzedniej wizyty na tym szlaku. Minąłem owce, przeszedłem przez ogrodzenie a tam natrafiłem na stado krów. Po chwili zorientowałem się, że to nie krowy a raczej byki. Może bez rogów, ale pozbawione były charakterystycznych wymion między tylnymi nogami. Zrobiło się lekko niezręcznie. Tym bardziej, że zwierzęta zastawiły całą drogę. Nie wydawały się jednak agresywne. Raczej zaciekawione. Postanowiłem przejść obok. To akurat było trudne, bo ciężko je było ominąć szerszym łukiem. Właściwie to przechodząc obok, mogłem wyciągnąć rękę i ich dotknąć. Stado patrzyło z zainteresowaniem jak przechodzę między nimi. Na szczęście żadne ze zwierząt nie zareagowało agresywnie na moją obecność i mogłem spokojnie się oddalić.

Przeszedłem przez kolejne ogrodzenie, niewielki leśny zagajnik, dwa czy trzy ostre zakręty na zboczu a potem wszedłem na odbijającą w bok wąską ścieżkę. Przez moment było mokro i nieprzyjemnie. Niedawne opady zmieniły grunt w namokłą wodą gąbkę. Ale niewiele wyżej była już typowa górska ścieżka i szło się dużo lepiej. Choć trochę bardziej stromo. Kawałek przed sobą (i nad sobą) ujrzałem dwójkę tubylców z psem. Zmierzali także na szczyt i spotkaliśmy się już na miejscu. Zamieniliśmy kilka zdań. Okazało się, że nie do końca byli tubylcami, bo przyjechali aż z Haugesund. Miła i urocza para z fantastycznym psiakiem.

Na szczycie wiało tak mocno, że zrezygnowałem z latania dronem. Zadowoliłem się kilkoma zdjęciami, a że czas naglił, bo miałem jeszcze dwie górki “do zrobienia”, trzeba było schodzić. Choć przy takich widokach chciało się zostać dłużej. W drodze na dół wyminąłem parę z psem a tam, gdzie ścieżka łączyła się z drogą napotkałem idącą z naprzeciwka kobietę. Krótka rozmowa i mogłem iść dalej. Ponowne spotkanie z byczkami na drodze, potem przejście przez pastwisko z owcami, które nie były aż tak ciekawe i uciekały w popłochu gdy przechodziłem. Doszedłem do drogi, a potem na parking i mogłem ruszać na kolejną Hovdę.

Hovda w Ølensvåg (443m n.p.m.)

O ile pamiętam, byłem na tej górce tylko raz wcześniej, w czasach gdy jeszcze blogowanie nie było tak popularne i nawet nie śniło mi się o założeniu mojego własnego. Z całej trójki to ta właśnie Hovda jest najniższa, ale też podejscie ma najbardziej strome. Wolałem więc nie zostawiać jej sobie na koniec. Tym bardziej, że szlak, nie dość że stromy, to jeszcze całkowicie ukryty w lesie. Na otwartą przestrzezń wychodzi się właściwie kilkanaście metrów od samego wierzchołka. Łatwo byłoby mi zrezygnować, gdybym zaczął już zmęczony po dwóch pierwszych górach.

Dotarłem na parking przy stoczni Westcon, gdzie dawniej pracowałem. Zostawiłem tam auto i ruszyłem na szlak. Pierwsza jego część pokrywa się z trasą, którą nie tak dawno pokonywałem idąc na sąsiedni szczyt, Kåtanuten. Stromy szlak wśród drzew potrafi odebrać oddech. Ale dalej, gdy jedna ze ścieżek odbija na jedną górę a druga na drugą, wcale nie jest lepiej. Może nie było już tak stromo, ale ścieżka biegnie wciąż w lesie a nad głową brzęczą irytujące muchy. Myśałem, że uda mi się wejść na tę górę dość szybko, ale zdaje się zapomniałem że swoje trzeba przejść. Koniec końców się udało, a ja mogłem chwilę odsapnąć na szczycie. Pod stopami miałem fiord i wspomnianą wyżej stocznię. A wiatr nie wiał tak mocno jak na poprzedniej Hovdzie, więc mogłem wyciągnąć drona.

Jakoś udało mi się zejść bez połamania czegokolwiek. Trasa naprawdę stroma i już dochodziło do mnie zmęczenie. Wydawało się, że ostatni punkt programu to będzie formalność, wisienka na torcie, najłatwiejszy szczyt z całej trójki. Nie do końca tak właśnie było.

Hovda w Nedre Vats (532m n.p.m.)

Na tej górce byłem już parokrotnie. I wiem, że istnieją dwie trasy, na nią prowadzące. Właściwie obie dochodzą do miejsca zwanego Friariane, a dopiero stamtąd jedna ścieżka wiedzie na szczyt. Z Ølensvåg pojechałem do Vats. Chciałem zrobić podejście od strony jeziora Gjerdesdalsvatnet i to była dobra decyzja. Wiedziałem, że od tej strony praktycznie przez całą trasę będę miał ładny widok na jezioro a nieco wyżej także na Sandeidfjord. Złą wiadomością były zbierające się chmury. Nie było już tak słonecznie jak wcześniej, ale miałem nadzieję, że uda mi się uniknąć deszczu.

Zaparkowałem w wyznaczonym do tego miejscu, przy sprzęcie rolniczym i ruszyłem na szlak. Ten biegł aż do Friariane szeroką żwirowaną drogą, wijąc się zakosami na zboczu. Już na pierwszym odcinku ujrzałem kolejną grupkę krów (a może byków) kręcących się po okolicy. Tym razem z dala od drogi, wiec mogłem przejść nie stresując się zanadto. Dalej droga wspinała się wyżej i wyżej a ja odczułem, że nie jest aż tak lekko jak się spodziewałem. Dotarłem do skały Friarseinen, gdzie spotykały się obie drogi (jedna którą właśnie przyszedłem i druga z naprzeciwka, z osady Blikra).

Z Friariane szlak na szczyt to już typowa ścieżka. Bardziej lub mniej stroma. Przez chwilę jakby miało się rozpadać ale pokropiło tylko i przestało. Odetchnąłem i szedłem dalej. Ale Jakieś 100 metrów od szczytu, gdy już sobie planowałem jak polatam dronem po okolicy, rozpadało się na dobre. Musiałem wyciągnąć z plecaka kurtkę przeciwdeszczową i ją wciągnąć na grzbiet. Doszedłem na szczyt, zrobiłem kilka zdjęć i mając świadomość, że właśnie wyczerpałem limit pogodowego szczęścia, i nie mam co liczyć na więcej, ruszyłem z powrotem.

Nie pomyliłem się wiele. Lało przez większość drogi w dół. Kurtka zdała egzamin, ale na nogach miałem zwykłe krótkie spodnie i te przemokły całkowicie. Uspokoiło się nieco dopiero gdy dotarłem do miejsca wypasu byczków. Te już na mnie czekały na środku drogi. Zaciekawione i spoglądające spode łba. Ale nie agresywne. Może nawet bardziej wystraszone niż tamte w Sandeid. Gdy tylko podszedłem bliżej, cofały się lub uciekały. Mogłem więc bez przeszkód dostać się do ogrodzenia. I do swojego samochodu za nim. I tak skończyła się ostatnia wędrówka tego dnia. Plan został wykonany.

A few years ago, when I was still living on the west coast of Norway, more precisely in the Vindafjord commune (Vindafjord Komunne), I had an ambitious idea. I never managed to realize it, heck, I never even tried, considering it a bit too ambitious an undertaking. And over time I even forgot about the whole thing, especially since I had been in that area rather sporadically since I had moved. The whole plan was to conquer three specific peaks in one day. These were not just some hills, located one behind the other in one range, but three individual mouontains, a dozen or so kilometers apart. Actually, all three were located in different settlements. However, there was one common feature that made me choose these locations. That something was the name. Each of these mountains had the same name for some reason. Each was called Hovda.

I was scheduled to come to Vindafjord at the beginning of June and out of the blue I reminded that ambitious plan. I thought to myself, why not, I can try, after all it’s a cool thing to realize your previously unrealized plans. However, I lost all my enthusiasm when I looked at the weather forecast. They predicted rain for practically my entire couple-day stay in the west. It turned out that I won’t going anywhere. Nowhere. It didn’t look like I had any chance in this kind of weather. But as they say, hope always dies last. I packed all the necessary stuff in the car, shoes, backpack, camera. And I set off.

The road to the west was a several-hour drive, a road through large agglomerations such as Oslo (unless I bypassed the capital by driving through the tunnel under the Oslofjord) and Drammen. It was a road through the lowlands and industrial towns of Kongsberg and Notodden. After all, it was a road leading through the wide ranges of the Haukeli Mountains, with slopes still covered snow here and there. On the other side of these mountains, the landscape still amazed with the diversity of the terrain. Fjords appeared, fascinating waterfalls, and larger and smaller mountain ranges were to accompany me until the end of the journey. And indeed, during this journey, rain of varying frequency attacked me from the sky.

However, fate smiled on me. Or maybe someone up there was watching over me, because as soon as I arrived at my destination, the rain stopped and the sun even appeared. Such an opportunity could not be missed. For a moment I wondered in which direction to go, which mountain should I climb, and whether it would start raining again in half an hour. And then I remembered my previous plan again…

It was already after 12:00, a bit late to start such an ambitious plan. Although the weather was sunny, it could change at any moment. Besides… well, I was in no hurry, and at this time of year the days are really long. I also had a raincoat up my sleeve, just in case. And no other specific plans for mountain hiking. So I decided to go with for it. I decided to go first to Hovda in Sandeid. The route seemed the longest, and the mountain the highest of the three. So, in accordance with the principle that we do the most difficult tasks first, I headed towards the town of Sandeid.

Hovda in Sandeid (590 m asl)

I parked in a large parking lot in front of the community center, opposite the church. Mass was just ending and locals dressed in their best were leaving the church and heading to their cars. I was changing my shoes right next to them and getting ready for the hike. The last time I was on this mountain was in 2016, so I was glad to be able to refresh my memory of the entire route.

I crossed the street and set off along Helgelandsvegen. About half a kilometer further, behind a huge barn (and equally powerful smells that were coming out of it), I found a sign directing me to a side road. I passed a few houses, nice wooden buildings, walked along a pasture with bleating sheep and after a while I found myself far away from any buildings. The gravel road was covered in animal excrements, which had not changed since my last visit to this trail. I passed sheep, went through a fence and there I came across a herd of cows. After a while I realized that they weren’t cows but rather bulls. Maybe without horns, but they lacked the characteristic udders between their hind legs. It became slightly awkward. Especially since the animals blocked the entire road. However, they didn’t seem aggressive. Rather curious. I decided to pass by. This was difficult, because it was hard to give them a wide berth. Actually, as I passed by, I could have reached out my hand and touched them. The herd watched with interest as I walked between them. Fortunately, none of the animals reacted aggressively to my presence and I was able to calmly walk away.

I went through another fence, a small forest grove, two or three sharp turns on the slope and then I entered a narrow path that led off to the side. For a moment it was wet and unpleasant. The recent rainfall had turned the ground into a water-soaked sponge. But just a little higher up there was a typical mountain path and my hike was much better. Although a bit steeper. A bit ahead of me (and above me) I saw two locals with a dog. They were also heading to the summit and we met there. We exchanged a few words. It turned out that they were not exactly locals, because they had come all the way from Haugesund. A nice and charming couple with a fantastic dog.

At the summit it was so windy that I gave up flying the drone. I was satisfied with a few photos, and since time was pressing, because I still had two more mountains „to do”, I had to go down. Although with such views I wanted to stay longer. On the way down I passed a couple with a dog and where the path joined the road I met a woman coming from the opposite direction. A short conversation and I could continue on. Another meeting with bulls on the road, then crossing a pasture with sheep, which were not so interesting and ran away in panic when I passed. I reached the asphalt road and then the parking lot. I was ready to set off for the next Hovda.

Hovda in Ølensvåg (443m asl)

As far as I remember, I had only been to this hill once before, when blogging was not so popular and I had never dreamed of starting my own. Of the three, this Hovda is the lowest, but also has the steepest approach. So I preferred not to leave it for last. Especially since the trail, not only steep, is also completely hidden in the forest. You actually come out into the open space a dozen or so meters from the very top. It would have been easy for me to give up if I had already started tired after the first two mountains.

I reached the parking lot at the Westcon shipyard, where I used to work. I left my car there and set off on the trail. The first part of it overlaps with the route I had taken not so long ago to the neighboring peak, Kåtanuten. The steep trail among the trees can take your breath away. But further on, when one of the paths turns off to one mountain and the other to the other one, it doesn’t get any better. It may not have been so steep, but the path still runs through the forest and irritating flies buzz overhead. I thought I would be able to climb this mountain quite quickly, but I seem to have forgotten that I have to go through something. In the end, I managed to do it and I could catch my breath for a while at the top. I had the fjord and the aforementioned shipyard under my feet. And the wind wasn’t blowing as hard as on the previous Hovda, so I could get the drone out.

Somehow I managed to get down without breaking my legs. The route was really steep and I was already getting tired. It seemed that the last point of the program would be a formality, the cherry on the cake, the easiest peak of the three. It wasn’t quite like that.

Hovda in Nedre Vats (532m asl)

I’ve been to this hill a few times. And I know that there are two routes leading to it. Actually, both of them reach a place called Friariane, and only from there one path leads to the top. From Ølensvåg I went to Vats. I wanted to approach from the side of the lake Gjerdesdalsvatnet and it was a good decision. I knew that from this side I would have a nice view of the lake practically the entire route. The bad news was that the clouds were gathering. It was not as sunny as before, but I hoped that I would manage to avoid the rain.

I parked in the designated place, by the agricultural equipment and set off on the trail. It ran all the way to Friariane on a wide gravel road, winding in zigzags on the slope. Already on the first section I saw another group of cows (or maybe bulls) wandering around the area. This time away from the road, so I could walk without too much stress. Then the road climbed higher and higher and I felt that it was not as easy as I expected. I reached the Friarseinen rock, where both roads met (one that I had just come from and the other from the opposite side, from the settlement of Blikra).

From Friariane the trail to the summit is a typical mountain path. More or less steep. For a moment it seemed like it was going to rain but it only drizzled and stopped. I took a breath and kept going. But about 100 meters from the summit, when I was already planning how I would fly the drone around the area, it started raining for good. I had to take my raincoat out of my backpack and pull it on my quickly. I reached the summit, took a few photos and, knowing that I had just used up my weather luck and could not count on more, I set off back.

I was not far wrong. It was pouring most of the way down. The jacket did the job, but I had regular shorts on my legs and they got soaked through. It calmed down a bit only when I reached the place where the cows (bulls) were grazing. They were already waiting for me in the middle of the road. Curious and staring at me. But not aggressive. Maybe even more scared than the ones in Sandeid. As soon as I got closer, they would retreat or run away. So I could get to the fence without any problems. And to my car behind it. And so ended the last hike of the day. The plan was executed.