Zachód słońca na Kåtanuten

W końcu nadeszła wiosna. Dużo słońca i coraz cieplejsze dni sprawiły, że szukałem jakiejś ciekawej miejscówki na wędrówkę podczas weekendu. Zeszłotygodniowy trip utwierdził mnie w przekonaniu, że góry w południowo-środkowej Norwegii jeszcze długo pozostaną pod śniegiem. Postanowiłem zatem wybrać się na zachód. Celem było spędzenie nocy w jednym z domków należących do DNT (Norweskiego Towarzystwa Turystycznego). Ale na to przeznaczyłem noc z soboty na niedzielę. W piątek za to, urwałem się wcześniej z pracy i po ponad sześciu godzinach jazdy znalazłem się w niewielkiej miejscowości Ølensvåg, nad fiordem Ølsjøen. Na jego północnym brzegu znajdowała się stocznia oraz początek szlaku na niewysokie szczyty: Hovda (443m n.p.m.) i Kåtanuten (534m n.p.m.). Postanowiłem wejść na ten drugi. Przed laty byłem na nim kilkukrotnie i chciałem odświeżyć sobie trasę. Spojrzałem na zegarek i okazało się, że mam około godzinę do zachodu słońca. Wyglądało na to, że będę miał dobre światło do zdjęć tam na górze, a i powinienem załapać się też na zachód na szczycie.

Minąłem zabudowania i zagłębiłem się w las. Po paru minutach teren zrobił się bardziej stromy a rosnące gęsto drzewa ograniczały dostęp do światła. Ten odcinek trasy zapamiętałem najlepiej. Często to właśnie tutaj traciłem oddech na stromym podejściu. Tym razem nie było aż tak źle. Może to moja kondycja się poprawiła, a może to przystanki na zdjęcia i filmowanie dały mi odsapnąć.

Wyszedłem na przełęcz prowadzącą do doliny Vakadalen. Tu szlak się rozwidlał. Jedna ścieżka wiodła na Hovdę, druga na Kåtanuten. Poszedłem tą drugą i chwilę później znów się wspinałem. Tym razem w bardziej odkrytym terenie. Za plecami rysował się już całkiem ciekawy widoczek. Zarys sąsiedniego szczytu, fiord w dole i stocznia z przycumowaną platformą wiertniczą, obrazek pasujacy akurat do norweskiego krajobrazu. Im wyżej się wspinałem, tym bardziej odczuwałem wzmagający się wiatr. W okolicach szczytu wiało już całkiem mocno.

Doszedłem do tradycyjnego kamiennego kopca i poszedłem dalej, w stronę majaczącego na północy kolejnego fiordu, Bjoafjorden. Tam, na jednym z ostatnich występów widok powalał na kolana. Zdążyłem już zapomnieć jakie fantastyczne widoki oferuje ta górka. Dodatkowo wrażenie potęgowało padające z boku ciepłe światło. Słońce zmierzało już za horyzont. Pocykałem fotki aparatem i wyciągnąłem drona. Wiatr raczej nie był aż tak silny, żeby nie zrobić kilku ujęć z powietrza. Okazało się, że wyszły one całkiem udanie.

Pokręciłem się jeszcze chwilę, aż słońce całkiem zniknęło za sąsiednimi szczytami i dopiero wtedy rozpocząłem powrót. Wciąż było jeszcze widno, ale gdy dotarłem do wspomnianego wcześniej stromego odcinka z gęstym lasem, musiałem wyciągnąć latarkę. Tutaj panował mrok. Zszedłem na dół i poczłapałem w stronę samochodu. Pierwsza wędrówka tego weekendu wyszła wręcz znakomicie.

Spring has finally arrived. Lots of sun and increasingly warm days meant that I was looking for some interesting place to hike during the weekend. Last week’s trip confirmed my belief that the mountains in south-central Norway will remain covered in snow for a long time. So I decided to head west. The goal was to spend the night in one of the cabins belonging to DNT (Norwegian Tourist Association). I was going to that at night from Saturday to Sunday. On Friday, however, I left work early and after more than six hours of driving I found myself in the small settlement of Ølensvåg, by the Ølsjøen fjord in western Norway. On the northern shore of the fjord there was a shipyard and the beginning of a trail to the two low peaks: Hovda (443 m above sea level) and Kåtanuten (534 m above sea level).

I decided to climb the latter. I had been there several times years ago and wanted to refresh this route. I checked the time and it turned out that I had about an hour until sunset. It looked like I would have good light for photos up there, and I should also catch the sunset at the top.

I passed the buildings and went deeper into the forest. After a few minutes, the terrain became steeper and the densely growing trees limited access to light. I remember this section of the route the best. It was often here that I lost my breath on the steep climb. This time it wasn’t so bad. Maybe my condition had improved, or maybe it was the stops for photos and filming that gave me a break.

I went out to the pass leading to the Vakadalen valley. Here the trail forked. One path led to Hovda, the other to Kåtanuten. I took the latter and a moment later I was climbing again. This time in more open terrain. Behind me, there was already quite an interesting view. The outline of the neighboring peak, the fjord below and the shipyard with a oil rig moored there, a picture that would fit perfectly in Norway’s landscape. The higher I climbed, the more I felt the wind picking up. It was already blowing quite hard near the top.

I reached a traditional stone cairn and continued on towards the another fjord, Bjoafjorden, looming to the north. There, on one of the last ledges, the view was breathtaking. I had already forgotten what fantastic views this hill offers. The impressions were additionally intensified by the warm light falling from the side. The sun was already heading below the horizon. I took some photos with my camera and pulled out my drone. The wind was probably not so strong that I could not take a few shots from the air. It turned out that they came out quite well.

I circled around for a while longer, until the sun completely disappeared behind the neighboring peaks, and then I started my return. It was still light, but when I reached the previously mentioned steep section with a dense forest, I had to take out flashlight from the backpack. It was dark here. I went down and shuffled towards the car. The first hike of this weekend was simply excellent.